Mijn logo geeft al iets vrij aan informatie over mijn fascinatie met golven. De zee met haar golven staan voor een grote ondoordringbare kracht. De kracht van getijden, van eb en vloed, van natuurschoon, van de onderwaterwereld en van een oerkracht die zoveel langer bestaat dan wij mensen.
Ik heb groot ontzag voor het water, zeeën, oceanen en haar blauwe heldere afdruk op de aarde. Het land waar wij leven en kunnen gaan waar we willen meandert hier tussendoor. Het is overgeleverd aan het etsen van het water.
De zee hebben we te trotseren, te accepteren en te bevaren. Tijdens dat varen dobberen we, gaan we met de golven mee en zijn we, zoals ook mijn geschiedenis bekend is, overgeleverd aan haar ritme en beweging.
Voor mij dus zo’n krachtig symbool voor het leven. De dagen van schoon en de dagen van donker, de momenten van eb en van vloed, van komen en gaan, van geven en ontvangen, van vieren en verliezen.
Vandaag voelde ik me klem zitten, mijn hoofd draaide overuren. Ik kan dan niet helemaal ontwaren wat ik voel en de onbestemdheid maakt me onrustig. Ik wil van alles, maar toch ook helemaal niets, ik voel van alles, maar toch ook niets waar ik werkelijk bij kan. Van die dagen dat het dobberen eigenlijk mijn redding is. Want als ik me dan kan overgeven, … wacht even ik bedoel OVERGEVEN! aan wat er is, dan gaat het weer stromen.
Steeds meer geniet ik van mijn eigen weg, mijn autonome route en daar speelt water zo’n grote rol. Het golven van perioden word mij zo helder. Daar waar ik voorheen gewoon deed wat de dag van mij vroeg, heb ik nu een ander ritme; mijn eigen ritme. Er is veel meer ruimte voor mijn natuurlijke beweging. Want over een maand gezien, zijn er dagen dat ik kneiterhard ga, creëer, beweeg, maak, ontwikkel, geef en leer. En er zijn ook echt dagen, net als nu, dat ik naar binnen heb te keren. Momenten dat ik meer verlang naar de maan dan de zon, niet midden in wil staan maar lekker aan de zijlijn. Dagen dat ik mezelf echt rust mag gunnen. En geloof me, daar heb ik nog een wereld in te winnen voor mezelf. Want onder de TA fanaten onder ons; mijn ‘schiet op’ en ‘wees sterk’ is goed vertegenwoordigd. Lekker lummelen, de tijd nemen en niets concreet plannen of doen, vraagt misschien wel de meeste inspanning van mezelf.
Ken je die paradox?
Reactie plaatsen
Reacties